نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• محمد مصطفی یزدان‌پناه ¹
• حسن بلخاری قهی ²

¹ دانشجوی دکتری هنرهای تجسمی؛ گروه مطالعات عالی هنر، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

² استاد تمام گروه مطالعات عالی هنر، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

«نهادگراییِ نوین» به‌منزلهٔ یک الگوی مدیریتی جدید از اواخر دههٔ ۱۹۹۰ توسط برخی از موسسه‌های هنر اروپایی از جمله گالری‌ها، مراکز هنر و موزه‌های هنر به‌‌کار گرفته شد و تا اواخر دههٔ نخست قرن بیست و یکم، الگوی مدیریتی غالب بر این موسسه‌ها بود. این الگو که عمدتا مبتنی بر شیوه‌های کیوریتوریال و متاثر از گفتمان انتقادیِ «نقد نهادی» و حوزهٔ مطالعاتی «موزه‌شناسی نوین» است، به‌دنبال گسترش دوسالانه‌ها، اهمیت‌یافتن تعامل اجتماعی و به‌صورت کلی یک «چرخش اجتماعی» در جهان هنر، شکل گرفت. نهادگرایی نوین برخلاف الگوی سنتی مدیریت که مبتنی بر ایجاد فضایی به‌ظاهر خنثی است و نگاه تجاری به هنر را در اولویت قرار می‌دهد، موسسه‌های هنر را به فضایی پویا، تعاملی و مخاطب‌محور بدل ‌می‌کند. در نهایت جریان اصلی نهادگرایی نوین بیش از دو دهه دوام نیاورد و به‌دنبال عواملی همچون بحران اقتصادی و تضاد منافع، بسیاری از موسسه‌های مرتبط با آن منحل شدند یا به الگوی مدیریتی سنتی بازگشتند، اما با این وجود تاثیرات آن بر موسسه‌های هنر و به‌صورت کلی جهان هنر، تا به امروز ادامه ‌یافته است. مقالهٔ حاضر از منظر هدف، پژوهشی بنیادی به‌شمار می‌آید که با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و با تکیه بر روشی توصیفی-تحلیلی و رویکردی مبتنی بر تحلیل گفتمان، ابتدا به بررسی و تحلیل زمینه و عوامل موثر بر پیدایش نهادگرایی نوین، سپس کارکرد و تاثیرات آن در موسسه‌های هنر و در نهایت به آسیب‌شناسی این جریان و تحلیل دلایل افول آن می‌پردازد.

کلیدواژه‌ها

• نهادگرایی نوین
• نقد نهادی
• موزه‌شناسی نوین
• مدیریت هنر
• موسسه‌های هنر

موضوعات

• هنرهای تجسمی و کاربردی

عنوان مقاله [English]

"New Institutionalism" in European Art Institutions: Rise, Impact, and Fall

نویسندگان [English]

• Mohammad Mostafa Yazdanpanah ¹
• Hasan Bolkhari Ghehi ²

¹ PhD Candidate of Visual Arts, Department of Advanced Studies of Art, School of Visual Arts, College of Fine Arts, University of Tehran, Tehran, Iran

² Full Professor in Department of Advanced Studies of Art, School of Visual Arts College of Fine Arts, University of Tehran, Tehran, Iran

چکیده [English]

New Institutionalism emerged as an innovative managerial model in the late 1990s and was adopted by several European art institutions, including galleries, art centers, and museums. It remained the dominant framework for these institutions until the end of the first decade of the 21st century. Rooted in curatorial practices and influenced by the critical discourse of "Institutional Critique" and the academic field of "New Museology," this model developed alongside the expansion of biennials, the growing significance of social interaction, and, more broadly, a "social turn" in the art world. Unlike traditional management models, which prioritize creating a seemingly neutral space and emphasize the commercial aspects of art, New Institutionalism transformed art institutions into dynamic, interactive, and audience-centered environments. Despite its initial success, the mainstream application of New Institutionalism did not endure beyond two decades. Factors such as economic crises and conflicting interests led to the dissolution of many associated institutions or their reversion to traditional management practices. Nevertheless, its influence on art institutions and the broader art world remains significant today. This article presents fundamental research that utilizes library resources, a descriptive-analytical method, and a discourse analysis approach. It examines the context and key factors behind the emergence of New Institutionalism, analyzes its functions and impacts on art institutions, and explores the shortcomings of this movement, culminating in an investigation of the reasons for its decline.

کلیدواژه‌ها [English]

• New Institutionalism
• New Museology
• Institutional Critique
• Art Management
• Art Institutions