نهادهای اجتماعی با فعالیت‌های گوناگون، همواره از یک علامت تصویری یا نوشتاری به‌عنوان آرم یا مارک استفاده می‌کنند. کارکرد این علائم به‌مثابه امضا یا نشان هویت آن‌هاست. در زندگی روزمره اجتماعی ما، این نشان‌ها پیوسته در معرض دید و عامل پیوند ما با سازمان‌ها و نهادهای اجتماعی هستند. گزینش سبک بازنمایی برای بیان اهداف، اندیشه یا ارائه فرآورده، در ارتباط تصویری این نهادها با جامعه، نقش مهمی را ایفا می‌کنند. این گزینش، به انتخاب شیوه‌های دیده شدن، درک و دریافت پیام و در عمل به شکل‌گیری گفتمان تصویری موردنظر فرستنده پیام و درواقع به‌گزینش هویت بصری نگرش سازمان از خود و برای جامعه می‌انجامد، ساخت «استعاره و مجازهای» سازمانی. شناخت عناصر و کارکردهای گوناگون تصویر به لحاظ تبیین معیارهای تأثیرگذار آرم در فرآیند ارتباط، به توصیف انواع کاربردی آرم پیوند می‌خورد. در این مرحله بحث مشروعیت ارتباطی آرم مطرح می‌شود. تفکیک این گونه‌ها در انتخاب شیوه بیان معنا در پیام، تفکیک دو گونه متفاوت کاربردی برای آرم را میسر می‌کند: آرم‌هایی که از شروع حیات اجتماعی دارای مشروعیت هستند و آرم‌هایی که باید به‌مرور، بر اثر تکرار و تماس با جامعه مشروعیت کسب می‌کنند. درون‌مایه این مقاله، شرکت در بحث «مشروعیت» در حوزه کارکردها و نقش آرم در فرآیند ارتباط با جامعه است. بدین منظور، نظریه بنوآ هایل برون الگوی تحلیل آرم تلفیقی/شمایلی، منسوب به سازمان‌های ایرانی قرارگرفته است. متغیرهای تعیین‌کننده و تأثیرگذار این الگو، به‌خوبی نشان داد که انتخاب شیوه بیان از طرف فرستنده پیام، مهم‌ترین عامل در تکوین و شکل‌دهنده معنای پیام است.
)