اختلاف بر سر روایت های دیداری بویژه روایت پردازی در تصاویر ایستا، تا سال 1980م مانع از رشد روایت شناسی دیداری شده بود. روایت شناسان زبانی بر مبنای 2 شاخصۀ مهم روایت زبانی: تکرار عناصر در توالی زمان و نظم علّی رویدادها، هرگونه تفسیر ایجابی از روایت را نفی می کردند. مورخین هنر با رویکردی ایجابی و تأکید بر تمایز بنیادین روایت زبانی و تصویری، نشان دادند، روایت های زبانی در تجزیه زمانی (روایت متوالی) و روایت های دیداری در تلفیق زمانی(روایت ایستا) بهتر عمل می کند. این مقاله ضمن بررسی مطالعات گونه شناختی روایت در تاریخ هنر، با هدف بررسی انواع روایت های دیداری در هنر غیراروپایی؛ 3 نمونۀ مطالعاتی از دیوارنگاره های ارامنۀ جلفای اصفهان مورد بررسی قرار می دهد: تا اولاً بوسیلۀ شاخص های تجربی دخیل در معنای روایت(« اپیزودها» و «رفرنس ها») در روش «تحلیل ارجاعی گینگر هوروت»، روایت های دیداری ایستا و متوالی در نمونه های مطالعاتی مورد تحلیل قرار گیرد. سپس علاوه بر شاخص های بصری سازندۀ معنای روایت در روش هوروت، شاخص های پیشنهادی نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد شاخص های «گفتگوگری» و «نگاه» را می توان بعنوان علائم ارجاعی به شاخص های تشخیصی درجدول رفرنس ها افزود.
)