واکاوی خصلت تزئینی هنر ایرانی از منظر پوپ در نسبت با نگرش جهانی به مفهوم هنر تزئینی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار، گروه نمایش، دانشکده سینما و تئاتر، دانشگاه هنر، تهران، ایران

2 دانشیار، دانشکده علوم نظری و مطالعات عالی هنر، دانشگاه هنر، تهران، ایران

3 دانش آموخته ی تاریخ تحلیلی و تطبیقی هنر اسلامی ، دانشکده مطالعات عالی هنر، دانشگاه هنر، تهران، ایران

10.30480/vaa.2021.2964.1466

چکیده

بنیان‌های نظری هنرهای تزئینی در سده نوزدهم و در آراء کسانی نظیر اوون جونز که نشانه‌های فرهنگی را همچون نشانه-های طبیعی عام و بی‌زمان و ماهیت نقوش تزئینی را زبان شکل و رنگ مطلق می انگاشتند، پایه ریزی شد. نظریه تزیینی پوپ نیز اگر چه زیبایی هنر ایرانی را در نقش و طرح آن خلاصه می‌کند اما واژگانی نظیر Ornamental و Decorative را در توصیف خصلت تزئینی هنر ایرانی ناکارآمد می‌داند. این نوشتار که پژوهشی تحلیلی و توصیفی است و داده‌های کیفی آن به شیوه کتابخانه ای داده اندوزی شده با هدف مطالعه ویژگی تزئینی هنر ایرانی از منظر پوپ سامان یافته و در پی پاسخگویی به این پرسش است که چه وجه تمایزی میان تعریف هنر تزئینی در غرب و خصلت تزئینی هنر ایرانی از منظر پوپ وجود دارد؟ نتایج نشان می دهد پوپ متأثر از دیدگاه سنت‌گرایان، خصلت تزئینی هنر ایرانی را چه از منظر الگوهای زینتی و چه از وجه تکنیکی و فرآیندی، مجموعه‌ای معنادار و برآمده از فردیت هنر ایرانی میداند نه الگوهایی قابل اخذ و عام و نشانه‌هایی بی‌معنا. لذا ضمن معادلسازی ایده فرم دلالتگر فرمالیست‌ها با آرمان‌های تزئینی هنر ایرانی، صورت ناب را به عنوان وجه معنایی خصلت تزیینی هنر ایرانی معرفی می کند.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار